عده اي اشكال مي كنند؛ چرا خدا در قرآن میفرماید: "فَیُضِلُّ اللَّهُ مَنْ یَشاءُ وَ یَهْدِی مَنْ یَشاءُ ..."(ابراهیم/ 4)؛ خدا هر که را بخواهد هدایت و هر که را بخواهد گمراه مي كند؟ آیا این با عدالت خدا سازگار است؟

در پاسخ بگوييد:

گر چه انسان برای رسیدن به کمال و سعادت کامل خود نمی‌تواند تنها بر عمل خويش، تکیه کند بلکه توفیقات الهی و کمک حضرت حق را هم نیاز دارد.

اما خداوند هرگز کسی را گمراه نمی‌کند، سنت الهی این چنین است که اگر کسی گام در وادی ضلالت و گمراهی نهاد نتیجه‌ ي عملش گمراهی بیشتر و سلب توفیق بیشتر خواهد بود. یعنی ما یک ضلالت و گمراهی ابتدائی داریم و یک ضلالت و گمراهی که عقوبت و نتیجه آن ضلالت و گمراهی ابتدائی و اولی است.

وقتی قرآن کریم گمراهی و ضلالت افراد را به خداوند نسبت می‌دهد؛ مقصود ضلالت و گمراهی ابتدایی که شخص در آن گام می‌ نهد نیست بلکه مقصود این است که سنت خداوند این است که هر کس این گام اولي را در مسير ضلالت برداشت؛ ضلالتها و گمراهی‌های دیگری هم در نتیجه این گام برداشتن او خواهد بود. در مورد هدایت هم همینطور است.

 در نتیجه؛ خداوند به صورت ابتدایی کسی را گمراه نمی‌کند و گمراه کردن خداوند به معنای نتیجه گمراهی ابتدایی شخص است که با انتخاب خودش صورت گرفته است بنابر این، چنين هدايت و ضلالتي، با عدل و رحمت خداوند منافات ندارد.

التماس دعا ...