روز عید بزرگی چون میلاد پیامبر مکرم اسلام (ص) و فرزند بزرگوارش امام صادق (ع) از شوخی گذشته، کمی جدی صحبت کنیم:

اینک در روزهای آخر سال، سالی که سال نوآوری و شکوفایی نامیده شده است. جا دارد به خود آییم و با اندکی درنگ از خویش بپرسیم در سالی که روزهای آخرینش را سپری می کنیم و سالی دگر از عمر ما کاسته شد،  چه درس ها، عبرت ها و توشه ها برداشتیم و چه نورانیتی از فیض وجود رَحمةٌ لِلعَالَمین و دو امانت بزرگ آن بزرگمرد گرفته ایم؟ برای معرفی چهره ی همیشه جاودان تاریخ، که همۀ هستی خویش را برای سعادت و تعالی مان مصروف داشت، چه کرده ایم؟ باید به رمز و راز عُلُوِّ مقام و سِرِّ عظمت و مرتبت پیامبر اکرم پی برد.

پیامبری که به تعبیر قرآن، رحمت و برکت برای عالمیان است، ظهور کرد تا انسان را به راه سعادت، رهنمون گردد و زندگی انسانی را قرین  عزت و سعادت فرماید.

چگونه است که پیامبر به عنوان یک فرد انسانی چنان تعالی یافت که همۀ هستی مرهون وجود او گشت و وجود مقدسش رحمت و برکت همه ی عالمیان شد؟ به راستی تاکنون از خود پرسیده ایم که سِرِِّ این شرافت و عظمت و شوکت، چیست؟ آن حضرت هر چه مقامی فراتر یافت، فرو افتاده تر شد!  و از آن سوی هر چه با فرودستان نشست، فرا دست تر شد! و هر چه اوج بیشتری می گرفت، فروتنی اش افزون تر می گشت.

همۀ همت و تلاش پیامبر اعظم، به عنوان بنیانگذار تمدن نوین انسانی، این بود که فرهنگ مردم را آسمانی و ملکوتی کند. دل ها، جان ها و نگاه ها را از زمین بکند و متوجه سپهر حقیقت و معنویت الهی نماید.

درس بزرگ و جاودانۀ آن حضرت به آدمیان در همیشۀ تاریخ این بوده است که همواره عزیز باشند و عزت حقیقی را در بندگی و عبودیت خدای متعال جست و جو کنند، بندگیِ احدی را جز او نپذیرند، هرگز اسیر مقامات و پیچ و خم های زودگذر دنیا نشوند و حقیقت و عدالت را به ثَمَنِ بخس نفروشند.

معیار برتری آدمیان آیه ی کریمه «اِنّ أکرَمَکُم عِندَالله اَتقیکُم» است، مسیر عدالت و تقوا پیشگی، مسیر نجات بشریت و تحقق آرمان های نبوی و نیل به ایده آل های جامعه ی الهی است. در این نگاه، خدا محوری همواره شرط اساسی است و ثمرۀ آن به بار نشستن روح تقوا و فضیلت و نیل به سعادت ابدی می باشد.

جامعه ای که خود را پیرو پیامبر اعظم می بیند، و جامعه ی نبوی را الگوی جامعۀ خویش قرار می دهد، باید در همه ی شئون و رفتارهایش، به سیرۀ آن حضرت بنگرد و از ایشان الهام بگیرد. پیرو حقیقی آن حضرت، خدای متعال را ناظر بر اعمال خویش می بیند و همۀ وجود و همت خویش را وقف خدمت به مردم و تحقق ارزشهای دینی و الهی می کند و همچون آن بزرگوار، موقعیت، مقام سیاسی و اجتماعی و دینی و قدم و قلم خویش را وسیله و ابزاری برای تحقق احکام و اوامر الهی و حاکمیت نظام و ارزشهای دینی و اخلاق اسلامی قرار می دهد.

بدیهی است در جامعه ی دینی، باید همه چیز در خدمت دین، تحقق و تعالی ارزشهای دینی و آرمانهای الهی باشد و همه ی امور رنگ و بوی خدایی به خود بگیرند.

درس های بزرگ نبی مکرّم اسلام برای دینمداران و پیروان آن حضرت، ایمان، یکتاپرستی، زهد، ورع، دستگیری از محرومان و مستضعفان و تلاش برای حاکمیت اوامر خدا بر روی زمین است.

مؤمنان واقعی در هوشیاری تمام و تسلیم و اطاعت محض به سر می برند. و با دقت و بیداری به دنبال جاپاهای محکم و استوار رهبران و عالمان دینی و ایثارگران و شهدا که به مثابۀ مشعل های نورانی هدایتند می گردند.

شهیدان راه حق و فضیلت، به سیره و دستورالعمل های پیامبر اکرم (ص) و اهل بیت (ع) که همان طریق قرآن بعنوان کتاب هدایت بشری است، اقتدا کردند و چنان در این راه ارزشمند، استقامت ورزیدند که خداوند آنها را به میهمانی ابدی خویش فراخواند و پیش از سلام ملائکه "سَلاَمٌ عَلَیکُم بِمَا صَبَرتُم" خطاب خداوند را با گوش جان شنیدند که: "یا اَیتُهَا النَّفسُ المُطمَئِنَّه، اِرجِعی اِلیَ رَبِّکِ راَضِیَةً مَرضِیَة، فَادخُلی فی عِباَدی، وَادخُلی جَنَّتی".

امید که توفیق بهره گیری از دستورات نورانی قرآن و آرمان ها و سیره ی آن بزرگواران (ع) در سال جدید بیش از پیش نصیبمان گردد و آنگونه باشیم که رضای حضرت دوست حاصل گردد و باشیم چنانکه فرمودند: "کُونُوا لَنَا زَینَا وَ لَا تَکُونوُا عَلَیناَ شَینَا." انشاء الله

التماس دعا