« مرا آن ده که مرا به »

شاید برای تو نیز در بعض الایام، این حالت رخداده است که به چیزی متمایل شده و تمام همّ و تلاشت را به این نهاده ای که به آن مطلب که به زعم تو مطلوب توست، دست یابی و بی نظر به جوانب مخفی و معنوی آن که نگاهی حکیمانه می طلبد، اسیر ظواهر آن شدی و از هر طریق ، حتی از درگاه رحمت الهی نیز مجدانه بر حصول به آن اصرار ورزیده ای .

بدان هر امری واجد دو جنبه است: ظاهر و باطن، و ما که عموماً چشمی ظاهربین داریم هر آنچه به چشم ما خوشایند باشد، دلخواه ما همان است.

و امّا باطن امور بدست خداست و نیز بدست آنانی که تقوای الهی پیشه ساختند و خویش برای حضرت دوست خالص ساخته و از چشمه های حکمت الهی مشروب گشته اند؛ چنانکه در روایاتی ازقول معصوم(ع) آمده است : «هر کس 40 شبانه روز اخلاص پیشه کند خداوند چشمه های حکمت را از قلبش بر زبانش جاری می سازد»

بدان ای عزیز! چنانکه گفتیم انسان ها عموماً بر خیر و شر خویش واقف نی اند. (البته به حسب درجات قرب انسان ها متفاوت است، هر چه مقرب تر به باطن امور آگاه تر . . . ) به قول آن عارف (مرحوم محمد اسماعیل مولایی) «ما چه می دانیم خیر ما در چیست؟ غنا برایمان خوب است یا فقر، جلوت خوب است، یا خلوت، و...».

گاهی در رسیدن به خواسته هامان آنقدر مصریم که باصطلاح، پاشنه در خانه دوست را می کنیم و استغاثه و لابه رابه اوج می رسانیم. امّا از آن سو خداوند که به خیر و شر ما واقف است خیری درخواسته-هامان نمی¬بیند، لذا اجابت نمی کند و یا اجابتش را به تاخیر می اندازد، در روایات است، «بنده آنقدر بر خواسته اش اصرارمی ورزد که خداوند می فرماید، خواسته اش را بدهید، هر چند که خیری در آن نیست....»

چه زیباست که به مدد اخلاص، بهره هایی از حکمت و نور الهی برگیریم زیرا که اگر نگاه و قلبمان توام با حکمت باشد. بر تحقق هیچ امری اصرار نمی ورزیم و چنین می خواهیم که خدایا «مرا آن ده که مرا به» .

خداوند در آیه 216 سوره بقره در اینباره می فرماید: «... عسی ان تکرهوا شیئاً و هو خیر لکم و عسی ان تحبوا شیئاً و هو شر لکم...»؛ «شاید نسبت به چیزی اکراه دارید در حالی که برایتان خوب است و چیزی را دوست دارید، در حالی که برایتان ناپسند است.